Predstavljen je novi roman Enesa Halilovića Bekos. O knjizi su govorili autor i književna kritičarka Nataša Anđelković.
U razgovoru je istaknuta specifična tema i neobična struktura ovog romana. Nataša Anđelković je istakla da je očigledno tema pričanja sopstvene priče kao vida isceljenja i pronalaženja smisla glavno motivaciono čvorište ovog romana. Upućujući na pripovedni postupak koji se sastoji od iznošenja tri audio snimka ispovesti trojice junaka čije se sudbine na zanimljiv način ukrštaju, Anđelković je postavila pitanje piscu da li je središnja ispovest, junaka Lemeza, istovremeno prikaz balkanskog podzemlja i kriminala devedesetih godina i prve decenije 21. veka i predstava nekog ontološkog ili arhetipskog zla u čoveku. Enes Halilović je objasnio svoju ideju i viziju tog gotovo demonskog lika u romanu, ističući da je njegovo težište bilo da promišlja kako se oseća čovek koji čini zlo. Pisac je objasnio da je puno istraživao o ovoj temi i da je njegov pripovedački glas ili rukopis rezultat ne toliko prerade već prenosa stvarnih događaja i sudbina. Enes Halilović smatra da književno delo mora pre svega biti zanimljivo za čitaoca i sveže, da je to osnovni zahtev za pisca. U razgovoru se ta ideja povezala sa određenom intercitatnošću u samom romanu Bekos, pozivanju na mnoge pisce, a najviše na antički ep Eneida rimskog pesnika Vergilija, koji sa sobom nosi i čita jedan od glavnih likova romana, psihijatar Piloreta. Halilović je istakao da njegov čitalac ne mora nužno biti upućen u književna dela koja su u dijalogu sa njegovim romanesknim svetom, ali da je smisao mitova i starih epova upravo u tome što te univerzalne ideje koje oni izražavaju svi mi lako prepoznajemo i nosimo u svom kulturnom kodu. U razgovoru su bili dotaknuti i drugi važni motivi ovog romana, kao što je lik virdžine, posebno u kontekstu specifičnog kulturnog ambijenta malih ruralnih sredina koa što je Pešter. Odgonetanje spleta značenja samog naslova romana, zaokružilo je razgovor o temi dece, nužnosti da se progovri, potrebi da se pripoveda, da se priča prenosi. Publika je postavljala piscu pitanja o razlici između zanimljive književnosti i tzv. akademske koja često to nije, koja su dela danas vredna i koja će moći da prežive sud vremena, kao i da li je za dobro književno delo važnije da ima novu, drugačiju priču ili novi drugačiji postupak.
